-Piše: Vuk Vuković

NASLOV – U postglobalnoj epohi postoje, rekli bismo, naslovi koji su se, naprosto, odomaćili na sceni kritičkog mišljenja, poput onih: „Smrt autora“, „Kraj istorije“, „Misliti Drugog“, etc., koji kao da u sebi imaju nečeg zastrašujućeg, potonjeg, fatalnog... Ima, dakle, izvjesne „interpretacije“ one istorije koja nije mogla da se ovlaploti, i koja, samim tim, ostaje po strani kao teorijska, utopijska potpora.
TEHNOPOLIS – tako nazivamo ono što trenutno dolazi u svjetlu savremene metametropole i onoga što ona sobom manifestuje: zasebne parcele na kojima se, istovremeno i unakrsno, ubrzano i efikasno uređeno, događaju kulturni, vojni, administrativni, i prije svega politički spektakli.
Svakako, tu su i sportske (npr., sve popularniji, nazovimo ih – holivudski, zvjezdani, boks i fudbalski mečevi, u koji vještine ukrštaju planetarne pojave, fotomodeli i kreatori u danima na zalasku karijere) kao i karnevalske šarene, otkačene priredbe... Preciznije – svi oni događaji od kojih živi medijski puls, informativni tok, i, uopšte, virtualni poredak stvari. Na taj način, Tehnopolis je blještava pozornica na kojoj se neprestano odigrava gigantska olimpijada superdogađaja.
ODVRAĆANjE – moglo bi se reći kako je Tehnopolis, zapravo, jedna mehanizacija odvraćanja, jedna okretna scena gdje svaki događaj kruži sam oko sebe, svejedno je li u pitanju fantastična struktura saobraćaja (primjer trgovina na veliko, koja ima smisla samo ako se odvija izvan grada, u megatržnicama koje u sebi sabiraju sve razlike, simulirajući ujedinjenje i dobro vladanje među klasnom razlikom), ili medijski događaj koji bitno prestiže stvarnost.
Tako je, u prvim redovima, Tehnopolis zamišljen kao gigantska mješalica koja nasumično proizvodi i na isti način proždire vlastiti proizvod. Uzmimo za primjer pokretnu traku, i sasvim sam siguran da nam ona idealno za trenutak može poslužiti u predstavljanju stanja proizvodnje i istog prežvakavanja proizvedenog... Tako, misliti grad, bezmalo znači: misliti scenu kraja grada!
Ono što danas fascinira kad je riječ o svim tim zapadnim metropolama jeste terorizam koji se nad njima nadvija poput sjenke smrti. Grad je tako, odnos tehnologije smrti kojom upravlja teroristički duh.
HOLIVUD – nas upućuje na grad-film, na fiktivni mega-grad-studio, nad kojim terorizam kao i klimatske nepogodne izvode sistematsko uništavanje. Ta destrukcija (iliti vježba programa, jednostavno – tehnički pregled!), koja uvijek već prožima grad iznutra kao i spolja, već je postala jednom vrstom ideologije. Grad je bunker koji se samonapada u vidu testiranja odbrane...
Utoliko prije, misliti grad značilo bi razvijati sliku njegovih ruševina. Grad je u svakom smislu samodestruktivan... to je iščašeni prostor koji se samoprobada i usijeca u periferije mraka koje nikud ne vode. Uzmite za primjer Las Vegas: to je odnos reklame i rasvjete, pustinje i kockarskih hotela. Dakle, grad-simulakrum. Pol Virilio ima pravo kad kaže da je svaki grad postvojno utvrđenje, i da zbog toga u sebi na tako zavodljiv način smrt predstavlja kao tehnološku dimenziju stvari. Saobraćaj je nezamisliv bez odnosa smrti i karoserije! Ova igra grada, smrti, seksa i noći novca počinje već u devetnaestom vijeku. Sjetimo se da je Bodler u gradu prepoznao mogućnost za estetiziranje svake vrste gadosti i perverznog. U tom smislu, misliti grad znači misliti scenu Apokalipse. Urbanizam je destruktivna faza u emancipaciji prostora kao takvog.
DAMASK – ostaje jedno teorijsko-vojno-političko pitanje koje gasne i hladi se u nanesenim ožiljcima koji se uzdižu kao kolosalne ruševine. S jedne strane zapadne metropole – gradovi-banke, i naselja odbačenih, s druge – Damask, ruševine koje otpočinju priču o konačnoj propasti ove civilizacije. Međutim, pogledajte Njujork (grad-plazmu koji nema trg), i sjetite se sudbine Bliznakinja. Grad, dakle, priželjkuje svoj kraj, jer budućnost neminovno dolazi u znaku katastrofe. To je taj kolektivni, samodestruktivni performans u kome svako postaje autor na svoj način.
(Tim prije, u nama postoji snažna potreba za gradom, za tim suštinskim ne-mjestom, onom decentralizacijom koja nas na vještački način čini živim i hiperaktivnim. Samo i tek uz pomoć usavršavanja u ubrzavanju, u gradu je moguće funkcionisati.)